Month: September 2012

Je weet dat je in Afrika bent als …

… je gaat kamperen en je struikelt naast je tent over de olifantenkeutels. Veel van het leven hier is natuurlijk net als in Nederland: opstaan, eten, naar school & werk, enz. Maar wanneer je apen op het schoolterrein tegenkomt, en olifantensporen naast je tent, weet je weer dat je in een ander werelddeel woont.

We waren dit weekend kamperen bij Lake Chala, ten oosten van de Kilimanjaro op de grens met Kenya. Onderweg mooie vergezichten over de savanne van Tsavo.

Lake Chala is een kratermeer van 2 a 3 km doorsnee, dat gevoed wordt uit onderaardse bronnen. De eigenaar van de camp ground pompt het water op en voedt ermee niet alleen de lekkerste douches die we ooit hebben gehad (of zou dat zijn omdat we er onder gingen staan na anderhalf uur lopen in de hitte?) maar ook een poel waar olifanten graag op af komen. Drie weken geleden was er nog een kudde van 120.

We hebben dit keer geen olifanten gezien. Wel veel bavianen, die net als wij niet zo op hun gemak waren met een andere groep aapachtigen die door hun territorium wandelde. Verder heel veel vogels, waaronder king fishers, verschillende soorten hoppen en arenden, en een olijk stokstaartje dat polshoogte kwam nemen bij de tenten.

O ja, en vanochtend op René’s sandaal nog deze uiterst merkwaardige rups. Een soort snor op pootjes. Zag er wel vriendelijk uit, maar wekte ook weer niet de indruk erg aaibaar te zijn …

‘s Avonds maakten we kennis met Luke en Shell, een Brits-Australisch stel dat vanaf Londen langs de westkust van Afrika naar Kaapstad was gereden, en nu op weg terug was langs de Oostkust … in een Land Rover Defender natuurlijk!

Hun Defender is uitgerust met een daktent waar ze erg tevreden mee zijn. Behalve het voor de hand liggende voordeel van veiligheid (geen last van slangen en ander kruipend ongedierte), betekent het ook: geen matrasjes oprollen, tent inpakken, enz.. Gewoon dichtklappen en wegrijden.

Het schijnt dat je twee van deze tenten achter elkaar op het dak kunt monteren. Misschien komt het er dan toch van dat we over een paar jaar met onze Defender terugrijden?

QED

image
In een commentaar op een eerdere post merkte mijn oom Bas op dat je hier maar een stok in de grond hoeft te steken om een boom te krijgen. Toen Willem en ik een paar dagen later de afgebroken takken van een Frangipani langs de weg zagen liggen, besloten we de proef op de som te nemen.
We hebben niet meer gedaan dan de schijnbaar dode tak rechtop in de grond zetten, en soms water geven. QED.

Update. Op de foto’s van de tomatentuin zie je hoe deze plant twee maanden later in bloei staat.

(leef)tijdloos

Na een warme dag in de tuin… is er niets lekkerder dan in die kilo Lego duiken die ik vanaf het begin van het inpakcircus in de bagagelimiet had meegerekend. Je hebt het Legobouw-gen, of je hebt het niet- nou, dan is er hier co-dominante overerving ! En bijna die hele kilo is al zo’n 30 jaar in gebruik: Hellevoetsluis → Utrecht → Nijmegen → Moshi !

Gefeliciteerd Bart en Ronald!

Vandaag trouwen Bart en Ronald!

Marieke en ik missen wat vrij zeker het leukste bruiloftsfeest in jaren zal zijn, maar krijgen toch een stukje ‘center stage’: het bruidspaar heeft ervoor gekozen om een deel van de huwelijksgiften te doneren aan ons project. We zijn daar heel erg blij mee!

Ronald en Bart – én alle bruiloftsgasten – dank jullie wel voor je steun! Maak er een feest van vandaag. We wensen jullie heel veel geluk!

— Marco, Marieke & de kinderen

ISM Sports Day

Op vrijdag 14 en zaterdag 15 september was de eerste sportdag van school. Alle leerlingen en leerkrachten horen bij een House (net als in Harry Potter, voor wie de boeken kent). Geel is Meru (de berg bij Arusha) en heeft Doris en Hugo in zijn gelederen, blauw is Kibo (de hoogste top van de Kilimanjaro) waaronder Ida en Willem vallen, en groen is Mawenzi (de gekartelde kraterrand van de Kilimanjaro die vanaf hier goed te zien is), dat het zonder Zwetsraketjes moet stellen. De huizen strijden tegen elkaar op elke sportdag, die dan weer atletiek, dan weer zwemmen als thema heeft … maar ook soms ouders en leerkrachten vraagt mee te doen! Dat wordt nog wat: piggy back races (paardjerijden) van leerlingen bij hun ouders op de rug…!

De school legt een grote nadruk op sport (en prestatie), iets dat we in Nederland niet in deze mate kennen. Je kunt op zo’n dag zien hoe verbroederend sporten kan werken – en dat over een leeftijdsbereik van 3 tot 18 jaar. Alle kinderen deden mee, met als gedoodverfde P5-6 winnares op de 800, 400 en 100 meter: Ida – alsof ze straalmotoren ondergebonden had. Het gaat op deze evenementen echter om de teamprestaties. Want wie wonnen er deze sportdag? Meru! Dus Doris en Hugo renden het ererondje mee over de atletiekbaan (zie de foto). Ida en Willem zinnen op revanche …

5H-WKF

Via-via hoorde ik dat Aat, een van mijn medebassen in een koortje hier in Moshi, een zelfgebouwd vliegtuig zou hebben. Dat prikkelde mijn nieuwsgierigheid! Desgevraagd bleek het gerucht niet alleen waar te zijn, het vliegtuigje staat nota bene in een hangar op Moshi Airport, en Aat nodigde ons uit om eens te komen kijken als hij het voor onderhoud uit zijn hangar zou halen.

Moshi Airport

Moshi Airport klinkt als heel wat, en op Google Maps lijkt dat ook zo, maar Moshi Airport is niet veel meer dan een air strip. Er zijn geen lijnvluchten, en misschien landt er eens in de week of maand een gecharterd toestelletje. Alle regionale, nationale en internationale lijnvluchten vliegen op Kilimanjaro International Airport (JRO), op 40km hier vandaan.

Desondanks staat er op Moshi Airport een prachtige, gedateerde maar perfect onderhouden, vertrek- en aankomsthal. De weg naar het vliegveldje wordt netjes aangegeven, en op het terrein staat zelfs een wegwijzer naar de vertrekhal — het enige gebouw op een vlakte van zeker 2 bij 2 km. Het is alsof de tijd er heeft stilgestaan sinds de laatste lijnvlucht er vertrok …

Update: … of had moeten vertrekken. Mariekes collega Rune — een kinderarts die geboren en getogen is in Moshi, sterker nog: geboren is in KCMC Hospital waar zij nu beiden werken — wist haar het volgende te vertellen. Toen KCMC in 1971 werd opgericht, was Moshi de beoogde standplaats van Amref / Flying Doctors. Het ziekenhuis heeft daarom een helicopter deck en zelfs een radio room in een hoekje van de afdeling verloskunde. Beide zijn echter nooit in gebruik genomen omdat Flying Doctors gezien de politieke ontwikkelingen in Tanzania, koos voor nabijgelegen Nairobi.

Kitfox

Het vliegtuigje van Aat is een Kitfox. Op het identificatieplaatje heet het een “Experimental Amateur Built Aircraft”. Aat heeft het als bouwpakket met een vriend in Idaho gekocht, en in een container naar Dar Es Salaam laten verschepen. De term “bouwpakket” suggereert dat op zijn minst de onderdelen al af waren, maar toen de eerste instructie luidde “fabricate this part” (waarbij hij een vrij complex onderdeeltje met opstaande randen en een schuine kant moest maken uit een meegeleverd perspex kubusje) wist Aat dat het wel wat werk zou gaan kosten. Hij heeft vervolgens twee jaar lang zijn vrije tijd gestoken in het assembleren van het vliegtuigje. Het resultaat vind ik adembenemend.

“Perfection in design is achieved not when there is nothing more to add, but when there is nothing more to take away.”

Tanderuitzania

image

Nog geen week geleden begon hij te wiebelen. Vandaag werd Huugs eerste melktand – met hulp van Hugo’s vrij potige klasgenootje Anitha – abrupt verwijderd en kan hij aansluiten bij het grote-kinderenlegioen! Hugo is erg trots. En hij kan nu limonade drinken met het rietje door het gat. Erg handig.

Update Hugo laat er geen gras over groeien en een dag later is ook nummer 2 eruit:

Het EEG-programma van deze week…

… is nog open voor aanmeldingen !

Alles werkt, EEG-nurse Jane is getraceerd en zal de gaatjes opvullen totdat de hoofdverpleegkundige een geschikte jonge opvolger heeft geselecteerd die zal worden opgeleid. Waarschijnlijk komt er zelfs een korte (na)scholing later dit jaar, vrijwillig verzorgd door een van de KNF-laboranten uit het Radboud. Dat is geweldig nieuws, want niet alleen de nurses maar ook de artsen zullen hier belangstelling voor hebben.

Ondanks aanwezigheid van het apparaat hebben zelfs de internisten en kinderartsen met interesse voor neurologie letterlijk en figuurlijk geen kijkje in de keuken mogen nemen: de EEG-kamer zat op slot, en de sleutel was jaren in het bezit van het Hoofd Kindergeneeskunde. De reden was saillant: Terwijl men dacht dat er al jaren geen EEG meer werd gedraaid, bleek een van de ertoe opgeleide nurses apparaat en kamer al lange tijd te gebruiken voor een alternatief spreekuur voor patienten met allerhande (voornamelijk psychische) klachten. Al was ze geen arts, maakte ze registraties, baseerde er varia diagnoses op en schreef kruiden voor. Zij en de patienten konden de magie van een hersenfilm niet weerstaan, en zo was de EEG-kamer, voordat hij onder het stof verdween, een florerend handeltje. This is Africa.

De eerste EEG-aanvraag kwam vandaag binnen- en heb ik afgewezen… Met al mijn tact heb ik de open-deur-vraag vervolgens zachtjes omgebogen tot EEG-onderwijs Hoofdstuk 1: “Wanneer vraag ik een EEG aan (en wanneer niet)?”. De familie van de patient (een 10-jarig Masai-herdersjongetje dat recht van de Masai-steppe komt) scheelt het uiteindelijk weer 15000 TSh (€ 7,50, een weekinkomen voor Maasai)!