Nu de tuin eindelijk floreert dient zich een luxeprobleem aan: in de regentijd groeit het gras zo snel dat er niet tegenop te maaien is. We hebben er op zich geen moeite mee dat het her en der kniehoog staat, maar het is niet verstandig gezien slangen e.d.. Na weken ploeteren kwam ik op hét idee toen ik de paarden van ISM over het schoolvoetbalveld zag lopen …
Month: December 2013
De Versierwedstrijd
Bovenstaande foto is niet een van de zuiverste, maar het was erg druk om me heen. Het is namelijk Kerstavond, in de wachtkamer van de Eerste Hulp, waar door het SEH-personeel een kersttafereel is uitgebeeld. Elk jaar ziet het ziekenhuis eruit als een grote kerstboom, inclusief dennentakken die hier op de hellingen van de Kilimanjaro makkelijk te vinden zijn. De afdeling met de mooiste versieringen wint een prijs. De Maasai man op de voorgrond vond het prima om te figureren in mijn foto. Vandaag moest ik ook meermaals langs het SEH-kerststalletje, maar pal ervoor staat al de hele ochtend een brancard met een afgedekt lichaam.
Leven en dood zijn innig verstrengeld. de Eerste Hulp dient, naast spoedingang voor bevallende dames die soms de verloskamers niet op tijd bereiken, ook als ingang voor het mortuarium.
De hoofdzusters van de kinderafdeling poseren trots voor hun creatie. In het doosje ligt een bruine babypop liefdevol ingestopt. De linker dame, Dafrosa, is ook onze EEG-zuster-in-opleiding.
Kerstknuffels in KCMC
Vandaag deelde ik op de kinderafdelingen knuffels uit. Voor de meeste kinderen is een knuffel iets dat ze nog nooit gezien hebben, laat staan in hun handen gehad. De blikken op hun gezichtjes spreken boekdelen. De verpleging achtervolgde me tot alle kinderen bedeeld waren; zelfs de hoofdzuster wilde er zó graag eentje hebben.
… met dank aan de (vrouwen, kinderen, buren, dorps- en schoolgenootjes van de) Mannen van Ons Genoegen die koffers vol verzamelde knuffels meebrachten naar hun 25-jarig jubilleum in Tanzania!
Eindejaarsdonatie
We werden deze week heel blij verrast met een donatie van Theodoor Gilissen Bankiers. Mijn goede vriend Jos had ons — in het bijzonder Mariekes werk hier als arts én als initiator van de neurologie-opleiding in Tanzania — aangemeld als kandidaat voor de jaarlijkse eindejaarsdonatie van zijn werkgever. We zijn er trots op dat bijna de helft van Jos’ collega’s stemde voor steun aan Mariekes project.
We willen de medewerkers van Theodoor Gilissen heel hartelijk bedanken voor hun generositeit, met bijzondere dank aan al degenen die bovendien hun kerstpakket schonken ten gunste van de eindejaarsdonatie. Deze steun is hartverwarmend en brengt het doel om niet eerder te vertrekken dan wanneer de zorg voor de duizenden patiënten kan worden overgenomen door de eerste generatie Tanzaniaanse neurologen, weer een stap dichterbij.
Probleemgestuurd denken
Het is regentijd, dus door het hele ziekenhuis zie je weer bakjes, emmers en stukken landbouwplastic om de lekkages op te vangen: de Kerstdecoratie.
Vochtige grond is het paradijs voor de clostridiumbacterie, de veroorzaker van tetanus. Het vaccinatieprogramma om de kinderen in Tanzania te beschermen tegen tetanus werd pas een paar jaar geleden van kracht. Op de IC liggen nu dan ook 4 volwassenen met tetanus op een rij.
Een waterballet ook op de EEG-kamer. Al drie maanden is er een hele gewone lekkage, namelijk van de wasbak. De oplossing van de verpleging was een emmer. Die emmer bleef echter overstromen in de weekends, als ik er niet was om hem te legen. Ik gaf aan dat er toch echt een loodgieter moest komen om dit simpele lekje te verhelpen. Er vond overleg plaats tussen de schoonmaaksters, verpleging en het hoofd van de poli waar mijn EEG-kamer onder valt. Trots kwamen ze hun oplossing tonen. Een grotere emmer. Met een kraantje, voor de mzungu daktari.
Maar of de loodgieter toch niet even kon komen. Toen moest er een brief voor worden opgesteld. Aan de Executive Director. Dat ik een lekje had bij de wasbak, en of dat verholpen kon worden.
Het lekje werd echter een lek en dagelijks overstroomde ook de grote emmer. Weer beraad. De oplossing was nu dat de schoonmaaksters maar liefst elke dag kwamen dweilen, en mijn natte spullen uit het water vissen. Inmiddels oogde en rook de EEG-kamer als een spelonk, met vochtplekken en schimmel. Alle apparaten staan op stukken piepschuim en klossen en als de zon schijnt liggen mijn spullen te drogen op het platte dak. Patienten werd verteld dat ze hun tas maar even op schoot moesten houden met al dat water. En mijn prachtige breinmodellen lagen keer op keer te marineren in het vocht.
We zijn drie maanden verder en gisteren was er een doorbraak! Mijn EEG-zuster Vivian, moe van het rondklossen in de plas rond de machine, heeft de loodgieters maar aan de hand meegevoerd om ze te laten kijken. Tja, een lekje. Daar was een nieuw slangetje voor nodig. Dat slangetje, tja, dat moest besteld worden. Daar moest ik een brief voor opstellen. Aan de Executive Director. Of ik een slangetje mocht. Voor een lekje.
UIteindelijk zijn Vivian en ik maar op de balustrade geklommen en hebben de waterafvoer maar gewoon definitief dichtgedraaid. We zien het wel…