In Moshi wordt het steeds warmer met bijna dagelijks wel een tijdelijk verfrissende bui. Maar zoals mijn collega (met 20 jaar ervaring in de zorg voor onfortuinlijke bergsporters) het zo mooi zwartgallig kan formuleren: beneden regen, dan boven een hel. En zo zagen we vorige week een Kilimanjaro die tot net boven de boomgrens wit was. Naast onze tetanuspatient op de IC liggen momenteel twee Franse klimmers – de top wel gehaald, maar daarna onderuit gegaan met longoedeem en onderkoeling. Een van onze vrienden die toen net onder de top was (Gillman’s Point) maakte in een horizontale sneeuwstorm de wijze beslissing om naar beneden te gaan- met zwarte lippen en blauwe vingers. Ze is goed hersteld, inmiddels weer in Nederland en deze beslissing heeft misschien wel haar leven gered. De top halen is tenslotte ook maar relatief als je op vijfenhalfduizend meter besluit dat het welletjes is.
Dag Marieke,
Ik vind het bewonderenswaardig dat jullie zo hard en met passie werken en wonen in Afrika.
Hoop dat je mij nog kent : ik ben Ruth, de moeder van Naomi Sedney.
Wat een mooie herinneringen aan juliie UWC tijd in Wales en aan ons bezoek.
Heel veel succes en voldoening met het mooie werk.
En alle goeds voor je gezin met de prachtige kinderen.
Naomi woont nu met gezin in Hong Kong.
Brasa, Ruth Sedney
Lieve Ruth, wat een eer om jouw naam hier te lezen! Maar natuurlijk herinner me ik jullie, en al hebben Naomi en ik elkaar al een paar jaar niet gezien, heb ik veel aan haar moeten denken toen ik hier net begon en bedacht dat zij dat jaren lang
‘on and off’ vanuit Nederland deed naar West-Afrika! Doe haar heel veel groeten, en al had ik niet de financien om naar de vorige reunie te gaan (een keer per tien jaar, zucht), hebben wij nog wel een keer ons eigen kleine reunietje! Als straks beiden veertigjare veterinnen! Dikke omhelzing terug vanuit de hitte, Marieke, Marco en kinders