Lieve Ida, Willem, Doris, Hugo, Steven en Vicky !

Nog maar 3 dagen en ik ben weer bij jullie ! Het is wel mooi hier hoor, aan de voet van de prachtige Tafelberg in Kaapstad, maar geef mij maar ons huisje in Moshi met uitzicht op de nog veel mooiere Kilimanjaro ! Dat is trouwens ook een tafelberg, maar dan 5 keer zo hoog en met sneeuw. Vergelijk de plaatjes maar eens. In Zuid-Afrika is het stukken kouder dan in Tanzania; het voelt een beetje als een Nederlandse zomer.

 

Op het congres zouden jullie je ogen uitkijken. Allerlei snorrebaarden, klederdrachten, hoofddeksels, kapsels en accenten die je in Tanzania niet tegenkomt.
Het is dan ook een ‘Panafrican Meeting’, wat betekent dat er mensen zijn die wel 20 verschillende Afrikaanse landen vertegenwoordigen. We vergaderen over de behandeling van kinderen met neurologische problemen, cerebral palsy noemen ze het ook wel in deze vergadering. Vanwege zuurstofgebrek, hersenvliesontsteking of bijvoorbeeld malaria komt dat bij Afrikaanse kinderen veel voor. Families hebben dan vaak ook nog eens geen geld voor de goede medicijnen, of voor een rolstoel. Moeders en oma’s dragen de kinderen dan maar op hun rug overal heen. Verder worden ze soms gewoon weggestopt in een schuurtje op het erf en nauwelijks te eten gegeven door hun vader en moeder. Die denken namelijk nogal eens dat die kindertjes behekst zijn, of bezeten door kwade geesten. Erg he?

Op deze bijeenkomst proberen we een plan te bedenken zodat die Afrikaanse kinderen met cerebral palsy beter verzorgd kunnen worden. En in Afrika is de helft van alle mensen, net als jullie zessen, onder de 12 jaar. In Westerse landen zijn veel meer oudere mensen dan kinderen, omdat ze gemiddeld langer leven dan Afrikanen. Ze zijn namelijk rijker, kunnen beter eten kopen, wonen in goede huizen, zijn ingeënt tegen ziekten en gaan als ze ziek zijn naar moderne ziekenhuizen.
Er zijn in Tanzania 2 neurologen, en ik ‘doe’ de meeste kinderen. Daarom vroeg de internationale kinderneurologievereniging (ICNA) vorig jaar of ik Tanzania wilde vertegenwoordigen op het congres. Dat vond ik een leuke primeur (primeur betekent iets dat voor het eerst plaats vindt). Zeker omdat de Wereldfederatie Neurologie (WFN) Tanzania heeft aangewezen als een van de 2 landen waar de komende jaren een opleiding Neurologie moet komen. En over hoe cerebral palsy-zorg is geregeld in Noord-Tanzania en Dar es Salaam weet ik inmiddels; over de rest van het land wist ik dat niet, maar het blijkt er simpelweg ook niet echt te zijn! Op deze vergadering beschrijft elk land hoe het plaatselijk zit.

Jullie vonden het echt helemaal niks dat ik naar Zuid-Afrika ging. Ida: “Mam, waarom maak je niet gewoon een Power Point presentatie, en stuur je iemand anders naar Kaapstad?” Ik heb jullie ook een miljoen keer liever dan Kaapstad hoor, en ik heb dikke vette heimwee naar jullie allemaal.
Maar dit was te belangrijk om te missen, want het is weer een kleine bijdrage aan de gezondheidszorg van jullie huidige land.

Kilimanjaro, tafelberg met sneeuw

Voor je ‘t weet sta ik dinsdagavond weer thuis voor jullie neus alsof er niets gebeurd is: “Huiswerk af? Tanden poetsen! Pyjama’s aan!”
Heeeel veeeel knuffels en zoentjes aan Papa, Opa en Oma!
Mama

One thought on “Lieve Ida, Willem, Doris, Hugo, Steven en Vicky !”

  1. Lieve Ida,

    ik hang een mailtje speciaal voor jou aan een prachtige brief van mamma die zij schreef aan alle kinderen terwijl zij in Kaapstad was en zij jullie miste, maar ook andersom natuurlijk. En daarna ging zij ook nog 2 weken naar Nederland, ik denk dat jullie haar toen ook wel erg gemist zullen hebben! Waar ik je steeds nog voor wilde bedanken en ik ‘s nachts in mijn bed elke keer weer aan dacht (terwijl ik het nog steeds niet gedaan had) was voor het prachtige kunstwerk van “Vicky, als ze groot is” dat mamma meebracht toen ze in Nederland was en dat je voor mij had gemaakt. Ik vind het heel mooi en ook van heel bijzonder materiaal. Ik had dat nog nooit gezien. Het ligt nu voor mij op mijn bureau en zie het nu elke dag als ik zit te werken aan mijn laptop. Valentijn en ik vinden het heel leuk om zoveel verhalen te lezen over hoe het gaat met jullie Tanzania, wat jullie doen en hoe het op school gaat, en over jullie reisjes naar bijzondere plaatsen in Tanzania. Jullie maken heel wat avonturen mee denk ik. Intussen ben ik nu aan het kijken, waar wij, als wij in Moshi zijn, kunnen logeren, waarschijnlijk in een hotel. Wij verheugen ons er erg op jullie daar weer te kunnen zien en te zien hoe jullie wonen en op school gaan. Ik heb gelezen dat jij soms aan het skypen bent. Dat lijkt me heel erg leuk, zo met je vriendinnen te kunnen praten. Ik lees steeds goede berichten over hoe jullie het op school doen en hoop dat je het ook naar je zin hebt en dat het niet te zwaar voor je is. Wel leuk is dat jullie daar veel sporten. Ik sluit af met een hele dikke zoen en nogmaals heel erg bedankt voor het mooie kunstwerk! Vergeet niet ook alle andere kinderen en aan mamma en pappa veel liefs toe te wensen van Wil en Valentijn.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *