Sylvia en Nizare

De KCMC EEG Unit kan er weer even tegen nu Sylvia Arpots, de KNF-laborante die vorig jaar haar Tanzaniaanse collega’s kwam bijscholen, er weer is! Samen met haar gezin is ze voor de tweede keer een paar maanden in Tanzania. Haar 2 kinderen hebben zich naadloos aangepast aan hun tijdelijke schoolomgeving op ISM en zitten gezellig bij Steven en Hugo in de klas.

Deze 6 weken staan in het teken van EEG-onderwijs voor EEG-nurses, artsen en coassistenten. Vorig jaar werd Sylvia meteen in het diepe geworpen: op dag 1 kreeg ze al ‘n kind aangereikt terwijl ze het apparaat nog niet eens had uitgeprobeerd en de plaatselijke EEG-zusters onvindbaar waren. Dat eerste bezoek was hard nodig, maar wierp meteen vruchten af. De Unit was toen al jaren buiten gebruik, ik was er zelf nog maar net, en de EEG-zuster die er destijds werkte kon zich nog maar gedeeltelijk vrij maken voor de EEG-registraties. We moesten zo in heel weinig tijd en met nog minder middelen nieuwe ‘laboranten’ trainen.

Nu heeft ze een jaar lang nagedacht over verbeterpunten, en die tot in detail voorbereid. Dat deed ze samen met Nizare Henriquez, haar collega van de Epilepsie-unit van UMC Utrecht. Nizare heeft vergelijkbaar werk gedaan voor een Surinaams ziekenhuis en is vertrouwd met de gedateerde Nihon Kohden machine die we in Tanzania gebruiken, omdat hij in deeltijd bij dezelfde firma werkt. Al voor Sylvia’s komst zat ik geknield in de plas met water die het EEG-apparaat toen nog omgaf (zie het emmer-epos), om op hun verzoek detailfoto’s te maken van de headboxverbindingen.

We waren in een jubelstemming toen Sylvia eindelijk, met een 10 meter lange kabel langs de buitenkant van het gebouw internetverbinding kon krijgen via het patiëntenarchief verderop (omkoopsom voor de bedelende archiefmedewerkers: een luxepak koekjes. Iedereen blij!). Zo kon Nizare op 8000 km afstand de machine overnemen en de  software inzien. Een onvergetelijk moment omdat we Nizare (die op dat moment dienst had op de Intensieve Monitoring Unit voor epilepsiechirurgiepatiënten in Utrecht) de cursor over het scherm zagen bewegen, de instellingen bekijken en veranderen, terwijl wij in de zomerhitte op een open galerij zaten, met krekeltjes en het rumoer van de Spoedeisende Hulp op de achtergrond. De dag erna deden we een EEG bij een pasgeborene- maar wat had Nizare nou met de kanaalinstellingen gedaan? De met moeite tot stand gekomen  internetverbinding was inmiddels weer verbroken… Met kunst- en vliegwerk kregen we een goede registratie.

Ik trof Sylvia na het baby-EEG in gedachten verzonken aan, puzzelend met de mogelijke verklaringen, en de elektroden op haar eigen voorhoofd om de proef op de som te nemen: dat is KNF in Afrika!

Ongelooflijk veel waardering en respect voor Sylvia Arpots en Nizare Henriquez van UMC Utrecht voor hun tijd, creativiteit en inspanningen.