Op sommige momenten is het allemaal wat moeilijker en is het des te leuker om terug te denken aan nog maar net geleden.
Zoals nu. Alle zes kinderen thuis, van wie twee net voor hun examens, plus een gestrande UWC-schoolgenoot die ook niet meer naar zijn familie in Italie kan. In Nederland waren gisteren duizenden besmettingen een feit voordat de scholen dicht gingen, maar vandaag gingen in Tanzania na 2 vastgestelde besmettingen alle scholen tenminste een maand dicht. Verstandig, want dit land heeft niet de medische voorzieningen van Europa, en denk aan al die plekken waar niet eens stromend water is. We moeten het maar afwachten. Ida en ik zijn de afgelopen twee dagen op vreselijk dure tickets uit Nederland gekomen nadat onze andere vluchten afgelast waren, en mijn hele nascholingsprogramma waarvoor ik jaarlijks naar Nederland kom, ook. Een financiele strop. Ida zwierf al een maand van adres naar adres nadat haar Italiaanse school in februari al dicht ging. Inmiddels is het vliegverkeer overal grotendeels gestremd en zijn we net op tijd herenigd. Welke kant het hier allemaal uit gaat weet ik niet. Maar we zijn bij elkaar. De komende twee weken moeten Ida en ik in zelfisolatie omdat we uit Europa komen. Met mijn kwetsbare patienten in KCMC kan ik niet anders dan me daar maar aan houden- ondanks het schreeuwende tekort aan handen daar… liever niet ‘Case Zero’ in deze stad. Maar zodra deze periode voorbij is zal ik gewoon werken, want ik ben niet anders en niet beter dan al mijn collega’s die nu als ware helden met minimale bescherming en middelen het ziekenhuis klaarmaken voor de opvang van patienten, die uiteraard hier ook gaan komen. De getallen van voorzieningen zoals beademingsapparatuur en nooddiensten in deze regio van 1,2 miljoen inwoners zijn zo laag en zo verontrustend dat ik ze niet eens ga melden. We are on our own.
Rond de feestdagen waren we nog in dat zelfde getroffen Europa, ook met zijn allen. In een oude Italiaanse camper zijn we een land of 10 door getrokken en hebben geweldige ontmoetingen en herenigingen gehad. Meestal sliepen we bij vrienden of familie, of in die bak op een parkeerplaats, allemaal dicht opeengepakt om warm te blijven en dan overdag weer de weg op met de autoradio aan, kinderen die half uit een slaapzoldertje hingen en als een projectiel door de auto vlogen als vaders enthousiast optrok bij het stoplicht, of zoals Ida even op de snelweg een universiteitsaanmelding afrondde. Het was echte ‘bonding’ en wat hebben we gelachen als we weer ergens met zijn allen die camper uit kwamen rollen, of onverhoeds moesten vertrekken als we ergens illegaal stonden. Zoals de eerste nacht in Duino, het vissersdorpje waar Ida’s school staat, waar we in de haven mochten staan van de havenwachter. Die was er de volgende ochtend echter niet, en we werden weggejaagd door een heks die uit haar raam op de eerste verdieping hing te kijven. Steven en Vicky zagen voor het eerst echte sneeuw in Zwitserland en ondanks dat niemand geschikte kleding aan had, hebben we de plastic bodems uit de weekendtasjes gescheurd, en gesleed tot we blauw waren van de kou. Het was echt een ‘epic journey’, 4800 kilometer elkaar.
Ook hebben we in de ijskoude prachtige wijngaarden rondom Freiburg in Zuid-Duitsland gekampeerd. De volgende ochtend dwaalden we door die mooie stad en bedachten we dat we het Robert Bosch College wel eens wilden zien. Dat is het United World College dat een soort eco-commune is en gevestigd is in een middeleeuws Kartuizerklooster, tegen het Zwarte Woud aan. Een Tanzaniaans vriendje van de kinderen zit daar nu op school, hij reisde in het eerste jaar samen met Ida naar en van Europa. De hoofdmeester is een geweldige Zuid-Afrikaan die intensief heeft meegewerkt om ‘ons’ UWC East Africa van de grond te krijgen. Al was het acht uur ‘s ochtends en kwamen we onverwacht aanwaaien, heeft hij ons de hele school laten zien. En alsof het zo moest zijn… Willem is twee weken geleden door Nederland geselecteerd voor RBC UWC en gaat dus volgend jaar zijn zus achterna, terug naar Europa! Laten we hopen dat we tegen die tijd weer wat eenvoudiger over grenzen kunnen denken.
Ik lees de verhalen nu pas. Prachtig! Wat een avonturen weer! Mis jullie! Ajuuparaplu! Anke
Ik heb nog nooit zo vaak aan jullie gedacht als afgelopen week. Fijn dat jullie allemaal bij elkaar zijn! Als ik de neiging heb om in paniek te schieten over het virus hier schieten me je verhalen over het ontbreken van kinder tubes bij de beademingsapparatuur weer te binnen en realiseer ik me weer wat mijn paniek zegt over hoe bevoorrecht we hier normaal gesproken zijn. Het is wel een lesje nederigheid voor het rijke westen waarin alles maakbaar lijkt (en het is iemands schuld als dat niet zo is). Succes met de Quarantaine!
Lieve Marieke, onlangs kwam ik een prachtfoto tegen van jullie elfje met de lange blonde haren die samen met onze kinderen koffieboontjes aan het roosteren was. Dat is al lang geleden en we zouden jullie zo graag hier nog een keer willen zien. Zullen we ons daar maar op richten en hopen dat we straks hier op terug kunnen zien zonder dat er veel gebeurd is hier? Ik vrees echter het tegendeel, maar we kunnen niets anders doen dan ons zo goed als mogelijk aan de primaire preventiemaatregelen houden- want meer is er hier inderdaad niet. Lief dat je aan ons denkt! Marieke