De ECG monteur

Zwets aan de ECG
Nee dat ding hoort niet aan m’n neus, maar het werkt.

Na een eerdere succesvolle operatie op een EEG-machine, en de reparatie van een ultrasound op 400km afstand, heb ik me deze week gestort op een defecte electrocardiograaf.

Omdat er ‘s nachts geen kleine Zwetsjes beschikbaar zijn als testsubjecten, had ik mezelf (met veters en een wasknijper) aan het ECG-apparaat verbonden. Dit maakt diagnose een stuk lastiger, niet alleen omdat het met een draad aan elke pols en aan beide enkels, plus zes draden naar zuignappen op je borst lastig is om überhaupt nog te bewegen, maar ook omdat je hierdoor zelf onderdeel wordt van het systeem dat je doormeet. Alles wat je aanraakt heeft een effect op de cardiograaf. Dit gaf echter ook de sleutel tot de oplossing.

Het probleem was fascinerend: het apparaat gaf geen signaal, ook niet op de elektroden op mijn polsen, totdat ik de dradenbundel met hartelektroden oppakte – let wel, zonder de elektroden aan te raken! Als ik mijn hand strak sloot om de bundel geïsoleerde draden, kreeg ik ineens “alles groen”. Na uren experimenteren en puzzelen – Marieke vond me ‘s nachts slapend op de grond – kwam vandaag een ingeving: wat als de “nul-draad” (naar mijn rechterbeen) defect zou zijn? Mijn hand met de geïsoleerde draden zou dan als condensator kunnen werken, waardoor de stroom weliswaar niet kon terugvloeien, maar mogelijk wel voldoende ‘heen en weer schudden’ in het systeem.

heartbeatEen slechte nul-draad bleek inderdaad het probleem. Slecht stuk eraf geknipt, nieuwe connector eraan gesoldeerd, en proefpersoon Doris gaf de volgende dag tien mooie groene lijnen. Hadden EEG-expert Sylvia, en audiotechnische vrienden John en Kees Jan het al niet gezegd bij het EEG-probleem indertijd: als het weird is, begin dan maar te zoeken bij aarde.

Update: de ECG nurse stuurde twee dagen later een SMS: “It’s perfect! Have done 60 ECGs already!”.