Juf

Capaciteitsopbouw. Een gangbare term in dit deel van de wereld die in alle sectoren gebezigd wordt. Ik krijg er inmiddels acute jeuk van, maar het blijft een hoeksteen van internationale hulpverlening. Afgezien van klinische zorg en de EEG’s is kennisoverdracht mijn belangrijkste taak.

school of physiotherapyDe Tanzaniaanse onderwijsmethodes zijn, zo is mij ooit verteld, te vergelijken met die in Nederland in de jaren zeventig. Weinig interactief en een 1-richtingsverkeer van theorie, los van praktijk. Ook inhoudelijk zijn er nogal eens verouderde opvattingen. Zo heb ik in allerijl het lesmateriaal over EEG’s nog gekuist (‘Het onderscheidend vermogen van EEG in schizofrenie, depressie en manie’ … Delete!) Onder meer dankzij buitenlandse initiatieven is het geneeskunde-onderwijs wel voortdurend aan het moderniseren.

Niet alle maatregelen passen even goed in de cultuur. Een multinationaal onderwijsprogramma, gefinancierd door de Amerikaanse overheid en een overbekende fabrikant, heeft bijvoorbeeld alle eerstejaars geneeskunde een iPad verschaft. Klinkt nobel. Maar software en onderdelen voor dit westerse lifestyle accessoire zijn onbetaalbaar of überhaupt niet te verkrijgen op dit continent. Voor veel geneeskundestudenten zijn de paar tientjes examengeld al een vermogen. Een illustratie van goedbedoelde initiatieven die niet in deze maatschappij passen.

© Chappatte - www.globecartoon.com
© Chappatte – www.globecartoon.com

Ik heb een bonte verzameling toehoorders: de artsen in opleiding tot specialist, de co-assistenten en de meeste jaren geneeskundestudenten heb ik inmiddels lesgegeven over uiteenlopende onderwerpen in de neurologie. Daarbij komen nu fysiotherapie, ergotherapie, verpleegkunde en de AMO’s. De Assistant Medical Officers vormen overal in Afrika een belangrijke ondersteuning van het artsenbestand. Ze zijn enigszins vergelijkbaar met de Physician Assistants in Nederland, paramedici met uitgebreidere bevoegdheden op een specifiek medisch vlak. Het verschil is dat de AMO’s geneeskunde in de volle breedte uitoefenen (inclusief chirurgie) en vaak het enig hoger opgeleid personeel in een plaatselijk ziekenhuis zijn.

De aanvankelijk schuwe en nederige houding van de studenten was wennen, maar bleek soms bedrieglijk te zijn. Ze zijn vaak oprecht geïnteresseerd in neurologische onderwerpen en vragen me het hemd van het lijf. Deze week gaf ik de eerstejaars neurofysiologie-colleges over bewustzijn en slaap. Erna moest ik me losweken omdat de vragen maar bleven komen. “Hoe zit het dan met slaapwandelen? En met bedplassen? En wat zijn dromen nou eigenlijk precies?”

VleermuisLeslokaties? Even exotisch. Zo is er de officiële KCMC-aula met jaren ’70 harde houten klapbankjes, waar tijdens de wekelijkse wetenschappelijke bijeenkomst standaard iemand op het dak staat te vegen, of besluit de klopboor ter hand te nemen. Dan natuurlijk de overdrachtszaal met dagelijks adembenemend uitzicht op de Kilimanjaro-kraterrand – mijn favoriet! Ook is er een leszaal op de afdeling urologie, waar je belandt als je om patiëntenbedden en katheterzakken heen slalomt. Absolute winnaar vind ik de fysiotherapie-opleiding (enige in Tanzania en een van de zeer weinige in Oost-Afrika) waar voorin de klas, precies boven de juf dus, een gefossiliseerd vleermuislijkje aan het plafond hangt, tussen de spinnen die hij niet meer slaagde te vangen.