Het kaartje voor de achtbaan

In de drukke eerste Quarter op school ben ik naar het Wereldcongres Neurologie geweest in Wenen. Ik was zo fortuinlijk om een reisbeurs te winnen, die me qua vliegreis echter tot boven de Sahara bracht- waarop het tekort is bijgelegd door Cecile Magis en een geweldige ex-polibezoekster van ons beiden uit het Radboud. Hartverwarmend! Op de heenreis kon ik nog paranimf zijn bij de verdediging van Ceciles proefschrift in het Radboud. Zij promoveerde op een tuberculose-onderzoek dat onder meer in, jawel, Moshi is uitgevoerd. Op weg naar Schiphol ook nog een trombo-emboliesymposium meegepikt, omdat de ontwikkelingen op antistollingsgebied pijlsnel gaan en ik daar nauwelijks iets van meekrijg in Afrika.

IMG_0941Aangekomen in Wenen zag ik met een grijns de lange muur met deelnemers (7000 uit 170 landen), en mijn naam als enige gedelegeerde uit Tanzania. Direct rechts daarvan stond namelijk de kolom met ‘The Netherlands’.

Het congres was erg leuk, met lange dagen met lezingen en workshops, onze posterpresentatie van de eerste serie Stiff Person Syndrome patiënten uit Afrika, en veel ontmoetingen met collega’s uit Afrika en die uit Europa en de VS met banden en belangen met Oost-Afrika. Ik deelde een hotelkamer met een neurologe uit Nairobi, met wie ik al langer projecten voorbereidde maar die ik nog nooit ontmoet had. Ironisch genoeg vond op de dag dat we elkaar in Wenen zagen de aanslag op het winkelcentrum in Nairobi plaats, waar zij naast woonde.

IMG_0942De week was als een achtbaanritje waarbij ik zelf op de startknop had gedrukt, met een paar grote successen. Allereerst werd Tanzania unaniem aangenomen als nieuwe lidstaat van de Wereldfederatie Neurologie. Verder hebben we maar liefst 2 Grants-in-Aid in de wacht gesleept! De ene stelt ons in staat de opleiding neurologie in Tanzania op te starten. De andere is bedoeld om de opleidingsbehoefte en potentiële -faciliteiten in kaart te brengen in de gehele East African Community (Tanzania, Kenia, Oeganda, Rwanda en Burundi).
IMG_0943Van beide projecten ben ik de coördinator. De beurzen zijn echter niet bestemd voor mij en vormen geen alternatief voor een salaris. Ze zijn bedoeld voor het bekostigen van het dure buitenlandse opleidingsjaar van de trainees, en het EAC-samenwerkingsproject. Ze vereisen echter wel aanwezigheid van een coördinator, dus ik heb van de gelegenheid en de feeststemming rondom de Grants gebruik gemaakt om onze eigen situatie in Tanzania nog eens onder de aandacht te brengen bij de Europese en internationale instanties met interesse in het ontwikkelen van neurologie in de regio Oost-Afrika.

Je weet dat je in Afrika bent als …

… je gaat kamperen en je struikelt naast je tent over de olifantenkeutels. Veel van het leven hier is natuurlijk net als in Nederland: opstaan, eten, naar school & werk, enz. Maar wanneer je apen op het schoolterrein tegenkomt, en olifantensporen naast je tent, weet je weer dat je in een ander werelddeel woont.

We waren dit weekend kamperen bij Lake Chala, ten oosten van de Kilimanjaro op de grens met Kenya. Onderweg mooie vergezichten over de savanne van Tsavo.

Lake Chala is een kratermeer van 2 a 3 km doorsnee, dat gevoed wordt uit onderaardse bronnen. De eigenaar van de camp ground pompt het water op en voedt ermee niet alleen de lekkerste douches die we ooit hebben gehad (of zou dat zijn omdat we er onder gingen staan na anderhalf uur lopen in de hitte?) maar ook een poel waar olifanten graag op af komen. Drie weken geleden was er nog een kudde van 120.

We hebben dit keer geen olifanten gezien. Wel veel bavianen, die net als wij niet zo op hun gemak waren met een andere groep aapachtigen die door hun territorium wandelde. Verder heel veel vogels, waaronder king fishers, verschillende soorten hoppen en arenden, en een olijk stokstaartje dat polshoogte kwam nemen bij de tenten.

O ja, en vanochtend op René’s sandaal nog deze uiterst merkwaardige rups. Een soort snor op pootjes. Zag er wel vriendelijk uit, maar wekte ook weer niet de indruk erg aaibaar te zijn …

‘s Avonds maakten we kennis met Luke en Shell, een Brits-Australisch stel dat vanaf Londen langs de westkust van Afrika naar Kaapstad was gereden, en nu op weg terug was langs de Oostkust … in een Land Rover Defender natuurlijk!

Hun Defender is uitgerust met een daktent waar ze erg tevreden mee zijn. Behalve het voor de hand liggende voordeel van veiligheid (geen last van slangen en ander kruipend ongedierte), betekent het ook: geen matrasjes oprollen, tent inpakken, enz.. Gewoon dichtklappen en wegrijden.

Het schijnt dat je twee van deze tenten achter elkaar op het dak kunt monteren. Misschien komt het er dan toch van dat we over een paar jaar met onze Defender terugrijden?

Foto’s van de reis

We zijn er!

We zijn in Moshi! De reis verliep voorspoedig, en we zijn woensdag – na 24 uur reizen – met zijn allen doodop in bed gevallen. Gisteren en vandaag zijn we al veel op pad geweest. Morgen lees je meer, want dan hebben we internet. Hiernaast alvast 1 foto die ik kon uploaden vanaf mijn mobiel. We stappen hier in Nairobi op het vliegtuig naar Kilimanjaro Intl. Airport.

PS: Steven burgert razendsnel in en begroet nu al iedereen met een luidkeels “HUJAMBO!” 🙂

Vliegen

Met nog precies drie weken te gaan neemt de spanning toe – het lijkt wel of er steeds meer te regelen bijkomt – maar ook de zin om te gaan. Toen ik vandaag de zitplaatsen in het vliegtuig boekte, zag ik ons op 3 juli al neerploffen.

De reis zal een aanslag zijn op de kinderen: in totaal zijn we 21 uur onderweg. De spanning van voor het eerst vliegen zal wel veel goedmaken. We vliegen, in Nederlandse tijden met tussen haakjes de locale tijden: van Düsseldorf 21:20 naar Dubai 3:50 (5:50); dan van Dubai 8:45 (10:45) naar Nairobi 13:45 (14:45); en tenslotte van Nairobi 17:00 (18:00) naar Kilimanjaro International Airport 18:10 (19:10).

Het boeken van de stoelen deed ik vanuit de trein naar mijn werk in Amsterdam. Emirates heeft (beroepsdeformatie verplicht me het te zeggen) een perfect uitgevoerde mobiele site. De plaatsen konden niet beter: zowel op de vlucht van Düsseldorf naar Dubai, als van Dubai naar Nairobi zitten we bij elkaar achter de bulkhead. Dat betekent beenruimte voor ons, speelruimte voor de kinderen, en een wiegje voor Vicky.

Van Nairobi naar Kilimanjaro kon ik niet reserveren want die vlucht wordt uitgevoerd door het wat omineus klinkende Precision Air. Je wéét bij zo’n naam gewoon dat je vlucht vertraging zal hebben, en hoopt maar dat het daarbij blijft, en je toch een beetje in de buurt van de landingsbaan aankomt.

Inpakken

Op zolder ligt een stapel oude koffers en rugzakken, een grote berg kleding, en varia andere spullen die we willen meenemen. Ons huis op de Doctor’s Compound is gelukkig gemeubileerd, zodat we niet onze hele inboedel hoeven verschepen. De grote spullen gaan in opslag in een voormalige varkensschuur op de Veluwe. De kleren zijn naar de Dekkers, de rest staat in 80 dozen bij de Zwetsen.

 

We proberen nu alles binnen onze luggage allowance te houden. Die is, met 30kg per perrsoon, ruimer dan normaal. Bovendien zijn we met zijn velen, dus kunnen in totaal 220 kilo inchecken. Met een oude weegschaal weegt Marieke de ingepakte spullen. Tot nu toe valt het mee. Het lijkt erop dat niet alleen de (essentiële) espressomachine mee kan, maar zelfs onze Tipi.

Als we ruimte overhouden zouden we heel graag ook de ‘grote groene’ meenemen. Niet alleen omdat deze fiets praktisch is voor onszelf – hij draagt met gemak mij en 4 of 5 kinderen – maar ook om de visie van CooP-Africa uit te dragen. Cycling out of Poverty steunt met microfinanciering het fietsbezit, en daarmee de mobiliteit van kleine ondernemers, scholieren en zorgwerkers in een aantal Afrikaanse landen. Tanzania hoort daar niet bij, maar wie weet wordt dit een eerste stap?

De Prana Transporter is oerdegelijk. Hij heeft een laadvermogen van 200kg, steunen voor een paar grote fietstassen of kratten (niet op de foto), stabiele dikke banden, extra versterkte spaken, en een effectieve derailleurversnelling – in mijn ervaring is een naafversnelling snel kapot als je regelmatig twee kinderen achterop hebt. Deze fiets zou het prima doen in Afrika. Hij kost nog geen € 1000. Je kunt hem kopen bij Jos Sluijsmans van fietsdiensten.nl in Nijmegen.

We hebben muziek

Ons eerste stuk bagage is vandaag aangekomen in Moshi: de accordeon, met in de flight bag als verstekeling een ukeleletje. We hebben nu in ieder geval muziek.
Deze instrumenten hadden we zeker achter moeten laten als Martin Boeree niet zo goed was om ze mee te sjouwen op zijn werkbezoek aan KCMC. Dank!