Ik werd vanmiddag gebeld door “Machame Bob” met de vraag waar wij wonen. Bob, de man uit Nebraska die al jaren het ziekenhuis in Machame draaiend houdt, “had a delivery”. Ik had geen idee wat het kon zijn, misschien iets van de Utrechtse co-assistenten die er soms meelopen? Toen ik thuiskwam, rende Ida me al tegemoet: “Pap! We eten vanavond gazelle!” Vanmiddag kwam Bob langs met een flinke gazellebout in een plastic zak waar het bloed nog uit droop. “I thought you guys would be in for that kinda’ thing.”
Sure! Terwijl Doris kilo’s aardappels tot frietjes sneed — met twee gasten erbij gaat drie kilo zó op — fileerde ik de gazelle. Op advies van Bob maakte ik het vlees heel eenvoudig klaar, met grofgehakte ui, zout, peper en wat knoflook-poeder. Dan bakken als biefstuk, alleen iets langer voor de veiligheid.
De smaak is als biefstuk met een hint van wild, heerlijk. Frites en versgedopte erwten erbij … iedereen at zijn vingers erbij op!
De kleine lettertjes: stropen gebeurt hier veel — het is triest genoeg zelfs niet moeilijk om aan olifant te komen — maar Bob heeft een jachtvergunning en heeft deze gazelle legaal geschoten.