Soms geloof ik mijn eigen oren niet. Zoals de tiener die al 2 jaar epilepsie had waarbij de behandeling tot dusver niet was aangeslagen. De behandeling bestond uit het inademen van smeulende gerookte olifantendrollen. Toen ik van de verbazing stond te bekomen bleek dat alle dokters en co’s die remedie wel kenden: Ja hoor, werd schoorvoetend toegegeven, het werkt blijkbaar ook tegen dit, en tegen dat… Als je een portie nodig had, moest je gewoon een Maasai op straat aanspreken, want die konden het bij hun stamgenoten uit Amboseli (een groot natuurpark op de Tanzaniaans-Keniaanse grens) afnemen. Net toen ik mijn gezichtsuitdrukking weer onder controle had, keek Priyanka, onze co-assistent uit Nairobi (er werken hier nogal wat Kenianen omdat Nairobi zo’n onveilige omgeving geworden is, en omdat de opleiding hier goedkoper is) me zijdelings meewarig aan. Leer haar de Tanzanianen kennen, sprak uit haar blik. Of ik dan niet de Maasai moeder had gezien die gisteren midden op zaal haar shuka (traditionele blauwe gewaad) opschortte en over haar slapende baby heen plaste. Want verse urine, dat hielp pas echt. Dat het kind intussen ook intraveneuze antibiotica had voor een longontsteking maakte blijkbaar niet genoeg indruk.
Om in deze context in het kort te melden dat dit ziekenhuis nog steeds volledig onvoorbereid is voor calamiteiten als ebola mag niet verbazen. En dat ondanks een regering die haar ziekenhuizen al 2 keer heeft opgedragen om een noodplan op te stellen. Beschermend materiaal is er evenmin, maar het ‘is in bestelling’. Ik wijd daar nu verder geen woorden aan, maar het houdt ons allen wel bezig. Mijn standpunt is dat ik geen verdachte patienten wil zien in deze onbeschermde omstandigheden. En als dat mij mijn baan zou kosten, dan is dat maar zo. Ik trek een grens bij deze risico’s. Tuberculose, hepatitis, HIV/AIDS, malaria, dengue, rabies, lepra, scabies norvegica- allemaal risico’s maar veelal zaken die je zelf in de hand kunt hebben. Maar dit is anders.
Om deze muizenissen af te sluiten met een luchtigere anekdote die het hygiene-niveau van het ziekenhuis illustreert: Maandag hadden we in de overdrachtsruimte een dolle muis. Hij rende door het lokaal en sprong over schoten, schoot verticaal tegen de muren en ramen op, viel ruggelings terug op de schouder van het afdelingshoofd… De deur werd open gezet, maar hij bleef zitten waar hij zat, met soms een verrassingsaanval het publiek in. Je moet de Tanzanianen nageven dat ze snel weer overgaan tot de orde van de dag. Ze zijn opgeleid in een ziekenhuis vol ongedierte en ‘the show must go on’. Dus de dames deden hun pumps omhoog maar bleven gewoon zitten.
AIOS Ronald moest en zou na de overdracht dus zijn praatje over sepsis geven, al waren na wat charges inmiddels alle toehoorders naar een kant van de kamer verkast. We stonden daar op een rij met de armen om het lichaam geslagen, klaar voor een sprong opzij mocht de muis het weer op zijn heupjes krijgen.
Ondertussen bleef de AIOS doorpraten omdat de baas dat wilde. Maar dan wel met zijn laserpen gericht op de ogen van de muis, in de hoop dat hij verblind naar beneden zou vallen.
Theoretisch kunnen allerlei zoogdieren hondsdolheid hebben zodat de melige term muisdolheid viel. Maar volgens William was dat onwaarschijnlijk. Al had hij in die 20 jaar wel andere aangedane zoogdieren meegemaakt. Zoals hondsdolle leeuwen in de Serengeti, die de banden van een passerende Landrover hadden gescheurd. Ach, daar is onze overdrachtsmuis niets bij.