Naast het EEG-spreekuur begon de de visite vanmorgen op de kinderafdeling, en erna 1 verdieping hoger op de interne geneeskunde. Samen met collega William en aspirant-neuroloog Rashid zien we een hoop interessante patienten. De patiëntenpopulatie van vandaag bevatte 2 pasgeborenen met spina bifida, een overlevende van tetanus (minstens de helft van de patiënten overlijdt hier), cutane anthrax (miltvuur) in het hoofdhalsgebied van een kruideniersjongen die geslachte geiten over zijn schouder gedragen had, en patienten in alle leeftijden met eindstadium AIDS en HIV-encephalopathie. Never a dull moment.
En verder is er de 1-jarige Queenie, die nu 2 weken opgenomen ligt. Ze komt uit Himo, een stoffig en straatarm kruispunt van de wegen die naar de kust en naar Kenia voeren. Haar ouders hebben haar verlaten en grootmoeder Mama Boni zorgt nu voor haar.
Oma’s roepen snel de associatie op van lieve grijsharige dames die altijd wel een snoepje of kadootje in hun tas hebben. Mama Boni is echter nog maar halverwege de veertig, hier geen jonge leeftijd voor het grootouderschap. Ze is een alleenstaande boerin met een lapje land om te bewerken en woont in een halfopen hut. Ze heeft niemand die haar kan ondersteunen in de kosten van de dure ziekenhuisopnamen voor haar kleindochter. Queenie heeft een ontwikkelingsachterstand vanwege een ernstige perinatale asfyxie met epilepsie en een ronduit belabberde slikfunctie. Dit laatste zorgt ervoor dat ze keer op keer met een longontsteking in het ziekenhuis belandt. Een PEG-sonde om dit risico te omzeilen en de voedingstoestand te verbeteren zou een uitkomst zijn, en de gastroenterologen in KCMC hebben dat (in het Nijmeegse Radboud!) geleerd, maar een kinderscoop of sondes in deze kleine maatjes ontbreken nog steeds.
Deze oma ziet keer op keer haar kleindochter opgenomen worden, alhoewel ze daar geen geld voor heeft. En telkens zit ze op het bed van het meisje te snikken omdat ze de opname niet kan betalen. Queenies epileptische aanvallen namen toe tijdens de opname: de reden bleek geen geld voor de volgende doos anti-epileptica. We brachten een neusmaagsonde in om het kind beter te voeden en kwamen er na een paar dagen achter dat er alleen water doorheen ging: Mama Boni had geen geld voor de pap.
Bij wijze van uitzondering ben ik op zoek gegaan naar een manier om deze grootmoeder en haar kleinkind financieel te ondersteunen. Ik ken het kind en de grootmoeder al een jaar en soms is het zo moeilijk langs dit soort leed ‘op te werken’. Je kunt echt niet de hele wereld redden, maar concrete problemen vragen soms gewoon om een oplossing. Al kunnen we Queenies neurologische aandoening niet verhelpen, we maken het nu in ieder geval mogelijk dat zij en haar oma de komende 2 jaar een extra potje hebben voor eten, medicijnen en de onvermijdelijke volgende ziekenhuisopname.
Update: lees hier het vervolg.