Vanaf vandaag wonen we in ons eigen huis! Toen we drie weken voor vertrek onze ‘local intelligence’ op pad stuurden, bleek het huis waar we zouden gaan wonen nog verre van klaar. Het had een jaar leeg gestaan, en de toestand was navenant. René en Christine (tuinders met een kwekerij in Moshi) boden ons toen aan om in ieder geval de eerste week in hun huis te verblijven, een aanbod waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt.
Sideline: Christine blijkt een klas onder mij op het Marnix College te hebben gezeten, en nu we het daar toch over hebben, mijn Marnix-klasgenoot Marco van de Kreeke blijkt kort geleden vertrokken uit Moshi, waar hij directeur van het vliegveld was …
In de dagen dat we in het huis van de Kleinvelds logeerden zijn we regelmatig gaan kijken bij ons huis, dat er een paar honderd meter vandaan ligt. Er is hard doorgewerkt. De buitenkant is helemaal geschilderd, en binnen is veel opgeknapt.
De tuin, die vol stond met mais en onkruid, is helemaal gerooid, waardoor het nu wel een barre vlakte is geworden. De tuinman van KCMC heeft echter grootse plannen, en wil snel beginnen met aanplanten. Hoop dat het snel groeit …
Vanochtend hebben we onze spullen verhuisd, en wat aanvankelijk een kil en leeg huis was werd al snel meer ‘onze plek’ toen we gingen uitpakken. 
De meiden deden dat in hun kamer helemaal zelf.
Het huis is wel enorm vuil, maar omdat we nog geen schoonmaakspullen in huis hebben, zal de grote schoonmaak tot morgen moeten wachten. In de middag ga ik met Ida en Mama Halima naar de markt waar we borstels, bezems, dweilen, emmers en varia schoonmaakmiddelen inkopen.
Mama Halima wordt de oppas voor de kinderen. Er was direct een klik toen we vanochtend met haar kennismaakten. Mama Halima spreekt vrij goed Engels, weet van aanpakken en kan ons kinderkoor aan.
Haar eigen naam is Zuhura, maar het is gebruikelijk, en eerbiediger, om volwassenen aan te spreken met de naam van hun oudste kind. Marieke en ik worden aangesproken met Mama Ida en Baba Ida. Dat laatste klopt natuurlijk niet, maar anders moeten we het steeds weer uitleggen (sorry Marek!).
Als we terugkomen van de markt zijn de gordijnen gebracht en min of meer voor de ramen gehangen. Her en der steekt er vitrage onderuit, afhankelijk van wat ter plekke langer is: de gordijnen of de vitrage. We besluiten alle vitrage maar weg te laten.
Net als we besloten hebben om deze heuglijke dag te vieren (en eigenlijk vooral omdat er niets schoons is in huis) door uit te gaan eten bij “Panda”, komt Gerbert Rieks aanwaaien. Gerbert – in zijn eigen woorden een “klassieke ontwikkelingswerker” – is net terug uit Nederland en nodigt ons uit voor het eten. Gezellig en lekker, met een perfecte afsluiter: een espresso van zelfgebrande bonen!