Omdat we deze vraag van veel mensen krijgen, hier het antwoord dat ik gisteren schreef:
De kinderen vinden het prachtig, ze genieten volop. We verbazen ons erover hoe gemakkelijk ze de overgang maken. Sterker nog, er lijkt voor de kinderen nauwelijks sprake te zijn van een overgang. Ze kijken hun ogen uit, maar lijken het ‘hier’ helemaal niet te zien als een breuk met het ‘daar’. Het is alsof voor hen het leven gewoon doorgaat maar dan met heel veel nieuwe dingen erbij.
De veranderingen accepteren ze eigenlijk zonder erbij stil te staan (zoals dat iedereen zwart is en onverstaanbaar, dat onze straat vol zit met potholes, en dat je water uit de kraan niet moet drinken). Over andere dingen verwonderen ze zich volop – zoals vandaag de timmerwerkplaatsjes met doodskisten langs de weg naar KCMC – maar dan zonder ze af te zetten tegen wat ‘normaal’ is. ‘Acceptatie’ komt er dan niet eens aan te pas: de dingen zijn gewoon zoals ze zijn: bijzonder in zichzelf. Heerlijk is dat.