254th Kilimanjaro Dirt Road Hash: Maji Moto

De hash van vandaag was een tocht van 2 uur in de verzengende hitte van de Maasai plains rond Maji Moto. De Maasai plains zijn een onherbergzame vlakte ten zuiden van de weg van Moshi naar Arusha. Ze beslaan ongeveer het oppervlak van Nederland.

Nog vrij aan de noordrand van het gebied, op ongeveer een uur rijden over dirt roads, ligt Maji Moto, een oase waar warm schoon water opwelt uit de verder kurkdroge bodem. “Maji Moto” is Swahili voor “warm water”, en hoewel het water inderdaad zo’n 20 graden zal zijn, geeft het ten opzichte van de omgeving heerlijke verkoeling.

Wij waren in augustus al eens met René en Christine naar Maji Moto gereden. Het vinden van de route bestond voor René uit trial-and-error, en voor mij uit het op afstand volgen van de stofwolk die René’s Toyota Surf — met de jongens bovenop het open dak — produceerde.

Dit keer was het kiezen tussen zwemmen en afzien. Doris en ik trotseerden – na het verorberen van de grootste pan pasta die ik ooit op mijn Coleman brander heb klaargemaakt: 17 eters – de hitte en waarschuwingen voor krokodillen.

Doris is meestal niet de heldhaftigste van het stel, en deze tocht was een hele prestatie. De arm van Joost, een bij Marieke aangespoelde student medicijnen, gaf Doris vast het extra zetje motivatie 😉

Sinterklaas in Tanzania

Natuurlijk komt De Sint ook naar Tanzania! De Nederlands-Vlaamse gemeenschap in Noord-Tanzania heeft zich vandaag in grote getale verzameld in de Ilboru Safari Lodge van Ad “Adje Patatje” van Beurden om de goedheiligman welkom te heten.

Sinterklaas komt, onder luidkeels gezang van zeker 30 kinderen, de poort binnen op een mkokoteni getrokken door twee van zijn pieten. In zijn gevolg zijn de Hoofdpiet en nog drie Pieten. Bij het zien van de kleinste Piet roept Hugo spontaan uit “Dat is Ida!” maar dat is natuurlijk onzin want die is er vanmiddag helemaal niet bij!

De ceremonie verloopt zoals het hoort, al zijn de cadeautjes eerst zoek en de pieten in het water gevallen! Er wordt ge-ren-je-rot, gezongen, en genoten van de bitterballen, kroketten, saté, stamppot, appelmoes en snert die Ad — een heerlijke sympathieke Brabander — heeft klaargemaakt. Als we De Sint later luidkeels zingend uitzwaaien, kijkt het lodge-personeel gierend van de lach toe.

Eerste schooldag

Nu begint het echt! We hebben zojuist de vier oudste kinderen naar hun klaslokalen op ISM gebracht.

Ida zit in P6 (P = primary) bij Mr. Scott, een leuke jonge ‘echte’ Brit bij wie Ida het vermoedelijk erg goed naar haar zin zal hebben. Willem zit in P4 en Doris in P3, beide bij Miss Jann (de klassen beslaan steeds twee schooljaren: P1/P2, P3/P4, P5/6). Jann is geboren in Zimbabwe, en is al meer dan dertig jaar juf in allerlei landen. We ontmoetten haar bij de laatste hash en mochten haar onmiddellijk, een heerlijk mens. Ze stelde Willem en Doris meteen op hun gemak. Hugo zit in P1 bij Miss Nina, de moeder van Frazer. Frazer zit bij Willem in de klas en woont verderop in de straat. Zijn zus Annie is van Ida’s leeftijd, en de kinderen zijn al een paar keer bij elkaar wezen spelen. Steven en Vicky blijven thuis bij Mama Halima.

Ook al is niet alles nieuw, toch is het een hele grote stap: een nieuwe school, een nieuwe klas en ineens ook alles in het Engels. Vreemd te bedenken dat Hugo niet in het Nederlands maar vanaf het begin in het Engels zal leren lezen en schrijven.

Als we over de prachtige ISM-campus naar de hoofduitgang lopen feliciteren Marieke en ik elkaar met Marek die vandaag 17 wordt. We vinden het jammer dat hij vandaag niet hier ook begint. We hadden hem graag in D1 zien instromen, het eerste jaar van de tweejarige IB-opleiding die gelijk staat aan 5- en 6 VWO. Dit uitdagende internationale klimaat zou geknipt voor hem zijn geweest, maar natuurlijk gaat ‘ie het ook geweldig doen op het Jordan in Zeist, zijn huidige school! Alas, ik ga Marek straks maar eens uit zijn bed bellen; ik gok dat ik daar nog tot na de middag de tijd voor heb 🙂

Bij de hoofduitgang van de campus, als we Lema Road oversteken om naar ons werk te gaan, bevestigt Mt. Kibo (de hoogste Kilimanjaro-top die boven Moshi uittorent; sneeuwwit, tegen een strakblauwe hemel) nog maar eens dat dit de plek is waar we moeten zijn. We wisselen een grote grijns uit. Voor ons begint het werk hier nu ook echt. Ik spring op de fiets naar KCRI, en Marieke rent naar KCMC.