Uit dienst

Mijn badge na 7 goede jaren ingeleverd bij het Atos kantoor in Arnhem. Daarna afscheid genomen van mijn collega’s bij OHRA / Delta Lloyd waar ik de laatste 16 maanden gedetacheerd was. Een goede tijd, veel geleerd.

Ik krijg een mand mee met lekkernijen die we straks gaan missen: stroopwafels, hagelslag, speculaas, pepermunt, drop, … Het Donald Duck stripboek druk ik achterover, anders verdwijnt het bij thuiskomst onmiddellijk in de massa lezertjes.

Als ik om 20u weg rijd – haren in de wind, dakje wijd open – realiseer ik me pas dat ik niet meer in dienst ben van iets of iemand. Jee.

Verhuisoverblijfselen

Met Marek de voorlaatste kar met spullen naar de opslagschuur verhuisd. Tussen andere bezigheden door berg ik mijn papieren op in archiefmappen die in verhuisdozen naar het huis van mijn ouders gaan, of direct naar de oud-papierbak.

 

Omdat alles opgeslagen wordt zijn we selectief in wat we bewaren. Het orgel moet er nu toch maar aan geloven. Ik kreeg dit – een van de eerste elektronische orgels, nog met mechanische reverb en chorus effecten – in 1989 van een vriendin die het in haar nieuwe huurhuis aantrof. De vorige huurder kwam het niet ophalen.

Het orgel is ondanks zijn gewicht steeds met me mee verhuisd, maar in die ruim 20 jaar niet meer bespeeld. De laatste zeven jaar heeft het in de kelder van de Heyendaalseweg doorgebracht.

 

Nog iets wat zeven jaar onaangeroerd in de kelder blijkt te hebben gelegen, is mijn dartboard. Ook een relict uit mijn studietijd, maar sindsdien nog lang in gebruik gebleven. Na de verhuizing vanaf de Koningsweg bleek het echter verdwenen. We hebben er door de jaren heen regelmatig naar gezocht, maar het bleef onvindbaar.

Tot ik vandaag een doos met 500-onderdelen weghaalde, die kennelijk sinds de verhuizers hem in 2004 neerzetten niet van zijn plaats is geweest. Het duurde even voor het tot me doordrong waar ik naar keek.

Vliegen

Met nog precies drie weken te gaan neemt de spanning toe – het lijkt wel of er steeds meer te regelen bijkomt – maar ook de zin om te gaan. Toen ik vandaag de zitplaatsen in het vliegtuig boekte, zag ik ons op 3 juli al neerploffen.

De reis zal een aanslag zijn op de kinderen: in totaal zijn we 21 uur onderweg. De spanning van voor het eerst vliegen zal wel veel goedmaken. We vliegen, in Nederlandse tijden met tussen haakjes de locale tijden: van Düsseldorf 21:20 naar Dubai 3:50 (5:50); dan van Dubai 8:45 (10:45) naar Nairobi 13:45 (14:45); en tenslotte van Nairobi 17:00 (18:00) naar Kilimanjaro International Airport 18:10 (19:10).

Het boeken van de stoelen deed ik vanuit de trein naar mijn werk in Amsterdam. Emirates heeft (beroepsdeformatie verplicht me het te zeggen) een perfect uitgevoerde mobiele site. De plaatsen konden niet beter: zowel op de vlucht van Düsseldorf naar Dubai, als van Dubai naar Nairobi zitten we bij elkaar achter de bulkhead. Dat betekent beenruimte voor ons, speelruimte voor de kinderen, en een wiegje voor Vicky.

Van Nairobi naar Kilimanjaro kon ik niet reserveren want die vlucht wordt uitgevoerd door het wat omineus klinkende Precision Air. Je wéét bij zo’n naam gewoon dat je vlucht vertraging zal hebben, en hoopt maar dat het daarbij blijft, en je toch een beetje in de buurt van de landingsbaan aankomt.