Voetjes warmen bij de open haard. Links Vicky (3), midden Doris (9), rechts Steven (4).
Category: Wonen
Het keukenteam: hamburgers op het menu
Steven vreet…boeken!
Steven (4) is begonnen te lezen. In 3 talen! Nederlands, Engels en kiSwahili. Vandaag kreeg hij van de juf zijn eerste Reading Record. 
Graasmaaiers
Nu de tuin eindelijk floreert dient zich een luxeprobleem aan: in de regentijd groeit het gras zo snel dat er niet tegenop te maaien is. We hebben er op zich geen moeite mee dat het her en der kniehoog staat, maar het is niet verstandig gezien slangen e.d.. Na weken ploeteren kwam ik op hét idee toen ik de paarden van ISM over het schoolvoetbalveld zag lopen …
Vakantie aan zee
Tanga heeft als zoveel andere havensteden die schoonheid van vergane glorie.
“Tanga is Sisal and Sisal is Tanga” was een stoere slogan totdat kunststoffen sisal verdreven naar de marge. Misschien was “Tanga is Sisal … And More!” achteraf verstandiger geweest.
Met het verdwijnen van de havenactiviteit lijkt ook de tijd zelf in Tanga langzamer te zijn gaan lopen, en wij genieten van het tempo. We gaan met zijn allen naar tandarts Fubusa die vorig jaar Ida’s gebroken tand repareerde. 
Dan, na een korte reparatie aan de achteras van de Land Rover, zwemmen in de baai.
Bij de Raskazone Swimming Club eten we een eenvoudige maar heerlijke lunch van verse vis en garnalen — een traktatie als je 400km landinwaarts woont!
Imperiaal
Om bij een volgende kampeertocht niet weer alle kinderen tussen de bagage in het ruim van de Land Rover te hoeven schoenlepelen, zocht ik al een tijdje naar een tweedehands roof rack. Dat bleek niet eenvoudig, maar ik vond wel iemand die het van een ontwerp zou kunnen maken: Hop, de lasser van KCMC. Nu nog een ontwerp.
Maar natuurlijk! Op onze Series II in Nederland zit een originele Brownchurch, en ik ken iemand van heel nabij die daarvan de perfecte bouwtekening zou kunnen maken … Kortom, twee dagen later stuurde mijn vader mij een bouwtekening en stuklijst getiteld “Imperiaal Tank Marco”. De maten blijken op de millimeter overeen te komen met die van onze Defender hier. En dan te bedenken dat de twee auto’s veertig jaar na elkaar gebouwd werden.
Met nog twee aanpassingen in het ontwerp ging Hop aan de slag: het pootje in het midden (ter hoogte van het kwetsbare dakraampje) vervingen we door extra pootjes voor en achter, en het geheel maakten we 50mm lager omdat de auto hier geen tropendak heeft. Terecht vol trots kwam Hop een paar dagen later vertellen dat het roof rack klaar was. Hij vertelde me dat hij dit nog niet eerder had gelast, en wilde graag het ontwerp houden voor een volgende keer. Voilà, capacity building! 🙂
Zondag ben ik met Ida en Hugo de imperiaal gaan ophalen bij de werkplaats van KCMC. Natuurlijk zaten ze erbovenop toen we het erf van ons huis weer opreden …
Terwijl Hop het afmonteren deed, liep ik met Ida en Hugo rond door de in zondagsrust gedompelde ruimtes van de facilitaire dienst van het ziekenhuis: werkplaatsen voor de lasser en rolstoelmonteur, de timmerman, gasfitter, elektricien, de zuurstof- & stikstofmachines, de wasvrouwen én de kleermaker die in alle rust boorden aan nieuwe groene operatiejassen zette.
De tuin 10 maanden later
Toen we hier kwamen wonen was de tuin een kale vlakte. Het huis was lang onbewoond geweest en dus was de tuin was ‘gekraakt’: er groeiden — zoals op ieder braak stukje grond in Moshi — mais en bonen. Kort voordat we kwamen was in opdracht van de beheerder van de KCMC-huizen de tuin volledig ge-slasht. Die troosteloze aanblik verdween, onder de handen van tuinman Sebastian, gelukkig al vrij snel. De warmte en de regens deden de rest: tien maanden later herken je de tuin van toen niet meer terug.
In de regenschaduw van een 6km hoge berg
De regens zijn in tien jaar niet zo hard geweest.
Bij vrienden is een meter aarde van een helling van de Kilimanjaro over de tuinderij gespoeld.
Deze week reed een motorrijder voorbij. Geen helm op maar wel een duikbril en regencape.
In de auto groeit het gras op wat achtergebleven vulkanische modder.
De Auto
Hoezo merktrouw? Het is alsof de duvel ermee speelt — of is het gewoon goed Karma? Op de avond dat we met René naar de Indoitaliano gaan, wordt daar een advertentie opgehangen: “Land Rover For Sale”.
Land Rovers staan hier niet veel te koop. Er rijden er wel veel rond, want het is de standaardauto van veel overheidsdiensten. Particulieren zweren bij de in Afrika mateloos populaire Toyota Land Cruiser. Wij wilden vanaf het begin liefst een Land Rover vinden. Niet zo oud als onze Series IIa in Nederland, maar wel even vertrouwd. Et voilà!
Dit is hem, geboortejaar 2002 dus 40 jaar jonger dan onze Land Rover in Nederland. Heeft een jaar dienst gedaan als overheidsauto op Zanzibar. Toen was hij nog traditiegetrouw wit. Vervolgens is hij jaren lang niet gebruikt, en uiteindelijk via een handelaar terecht gekomen in Moshi. Eén eigenaar, oud vrouwtje, je kent dat wel.
Om de auto op mijn naam te zetten, moest ik een “Tax Identification Number” aanvragen, het Tanzaniaanse equivalent van het Sofinummer. Sinds vanochtend heb ik dat, inclusief het bijbehorende certificaat. Het feit dat ik nu in staat ben om belasting te gaan betalen in Tanzania geeft wel een gevoel van inburgering …
Op weg naar de belastingdienst parkeerde ik naast deze sleepauto. Land Rover claimt dat 60% van de ooit geproduceerde Land Rovers nog steeds op de weg is.
En wat zag ik wegrijdend in de schemering bij het KCRI in mijn achteruitkijkspiegel?
Ik ben er even voor uitgestapt. Goed kijken tussen de elektriciteitsdraden.
Het begin van de tuin
Ons huis staat staat midden op een grote lap grond die voordat we hier kwamen wonen helemaal is kaal gemaakt. Het geeft ons terrein een wat troosteloze aanblik. Gezien de omvang van het terrein (65x75m) zagen we ons al twee jaar op een grotendeels barre vlakte wonen. Maar na 1 dag werk door Sebastian, een tuinman van KCMC, hebben we goede hoop dat we al vrij snel iets toonbaars zullen hebben.
Ik ben met Sebastian naar een andere tuin geweest die hij verzorgt en daar hebben we de planten uitgekozen die we hier willen neerzetten. Hij heeft delen van de planten uitgegraven – het is hier zo ‘lush’ dat je daar weinig van ziet en bovendien groeit het zo weer aan – die we hebben verzameld meegenomen naar ons huis.
De nieuwe aanplant, ook als is het nog niet veel, geeft het huis al een heel andere indruk.
